ความกลัว

นั่งเฉยๆ กับเนื้อกับตัว
ความหวั่นกลัวชัดเจนขึ้น
แสดงตนให้รับรู้ ไม่หลบซ่อนอีกต่อไป
เมื่อรับรู้ และยอมรับได้
จะค่อยๆจางคลายหายไปเอง

เหมือนเป็นชีวิตสุดท้ายในจักรวาล...

วันนี้เหงา
ท่ามกลางผู้คน หมู่มิตร เสียงหัวเราะ บรยากาศสนุกสนาน

เรายังคงเหงา
เหมือนมีเราเพียงคนเดียวบนโลกแห่งนี้ ในจักรวาลนี้...

การเดินทางภายในที่ไม่สามารถบอกเล่าให้ใครรู้ได้
เพราะแม้แต่ตัวเราก็ยังไม่เข้าใจ
หรือถึงรู้แล้ว ก็ไม่สามารถสื่อสารได้
การคาดหวังให้มีคนเข้าใจเรา จึงเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้

ก็ยังคงหวัง
แต่ก็ไม่กล้าร้องขอ


คงกลัว...เหงากว่าเดิม


...อยากมีใครสักคน เคียงข้างในคืนเหน็บหนาว
แตะที่ไหล่เบาๆให้พออุ่นใจ
ไม่ต้องมีคำพูดสักคำ แค่กอดชั้นไว้...



เหงา
...
...
...