เหมือนเป็นชีวิตสุดท้ายในจักรวาล...

วันนี้เหงา
ท่ามกลางผู้คน หมู่มิตร เสียงหัวเราะ บรยากาศสนุกสนาน

เรายังคงเหงา
เหมือนมีเราเพียงคนเดียวบนโลกแห่งนี้ ในจักรวาลนี้...

การเดินทางภายในที่ไม่สามารถบอกเล่าให้ใครรู้ได้
เพราะแม้แต่ตัวเราก็ยังไม่เข้าใจ
หรือถึงรู้แล้ว ก็ไม่สามารถสื่อสารได้
การคาดหวังให้มีคนเข้าใจเรา จึงเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้

ก็ยังคงหวัง
แต่ก็ไม่กล้าร้องขอ


คงกลัว...เหงากว่าเดิม


...อยากมีใครสักคน เคียงข้างในคืนเหน็บหนาว
แตะที่ไหล่เบาๆให้พออุ่นใจ
ไม่ต้องมีคำพูดสักคำ แค่กอดชั้นไว้...



เหงา
...
...
...