เมื่อมีพบ ก็ต้องมีจาก
คำเก่าๆที่จริงเสมอ
เรามาขอร่วมงาน TOT จิตตปัญญารอบนี้
ด้วยความรู้สึกว่าอยากทำอะไรซักอย่างให้ได้ยังอยู่ในเครือข่ายนี้
อยากอยู่ แต่ไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้
ยังไม่แก่หล้าพอที่จะเป็นกระบวนกรเต็มที่...ขอมาช่วยเป็นคนบันทึกละกัน
ตลอดการเดินทาง
มีทั้ง ตื่นตาตื่นใจ สนุก เบื่อ ง่วง เหงา ซาบซึ้ง
หลายครั้งที่รู้สึกเป็นคนนอก ท่ามกลางกลุ่มคนที่ผูกพันกันมากขึ้นๆ
วันสุดท้าย
กิจกรรมแรกของวันที่เชื้อเชิญให้ผู้เข้าร่วมมากอดกัน
เราเป็นผู้สังเกตการณ์...ที่วางตัวไม่ถูก
จนน้าติ๋มเข้ามาสวมกอดเราอย่างแนบแน่น
และอีกหลายๆคนที่ตามมา
จนท้ายสุดของการร่ำลา
ที่ทำให้เรารู้ว่า เราก็เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มนี้ ในแบบที่เราเป็น
มิตรภาพอุ่นๆ ที่ทำให้มีน้ำตาอีกครั้ง
กอดสุดท้ายของพี่น้อง กับคำพูดเพียงว่า...อยากร้องก็ร้องไปเถอะ
พี่เล็กบอกว่า...
เมื่อเราเดินจากที่นี้ไป
สิ่งที่เหลือไว้มีเพียงความเหงา
หลังเดินออกจากห้องนั้น
ก็ไปค่ายต่อที่เพชรบุรี
วันนี้กลับถึงบ้าน...ความเหงาถึงเพิ่งมาทักทาย
อุ่นๆใจดีเหมือนกันนะ
เพราะความเหงา ทำให้รู้ว่าเราเคยได้สัมผัสรัก
และมีคนให้เราคิดถึง
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น