วันอาทิตย์ที่ 11 มกราคม พ.ศ. 2552

ความกลัว

นั่งเฉยๆ กับเนื้อกับตัว
ความหวั่นกลัวชัดเจนขึ้น
แสดงตนให้รับรู้ ไม่หลบซ่อนอีกต่อไป
เมื่อรับรู้ และยอมรับได้
จะค่อยๆจางคลายหายไปเอง

3 ความคิดเห็น:

JaNe กล่าวว่า...

มันไม่อาจหลบซ่อนอีกต่อไปได้จริงๆนะ
หลบเท่าไหร่ ก็หาเจอ
ซ่อนมิดมากเท่าไหร่ยิ่งค้นพบ

เผชิญกับมัน
คงจะเป็นทางที่ดีที่สุด
แต่ตอนนี้มันยังไม่จางหคลายเลยอ่ะ

หรือเราจะเผชิญกับมันไม่จริง
หรือว่ามันมาๆ ไปๆ อย่างนี้
มาเล่นตลกกับเราเสมอใช่มั๊ย ความกลัว

Nanachidtang กล่าวว่า...

It's come and go

no things lasting forever

just like the wind

come and go, come and go ...

(ว้าว เมนท์เป็นกลอนเลยแหะเรา หลงมาค่ะ สวัสดี)

Au กล่าวว่า...

สวัสดีเพื่อนใหม่

ขอบคุณสำหรับข้อความดีๆ และยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ;)