"มองหาคนข้างกาย ลองถามเขาบ้างไหม ทุกคนรู้สึกเหงาเท่าๆกัน
อยากให้โลกเห็นใจ อยากให้คนสงสาร ทุกคนก็ต้องการเหมือนๆกัน
โอ้ใครหนอใครช่างทำเธอให้ น้ำตาหล่นไหลหลั่งริน..."
นั่นสินะ
ใครกันที่ทำ...
จะมีใครนอกจากตัวเราเอง
เราเหงา ก็เพราะเราโดดเดี่ยวตัวเอง
อยากให้คนสนใจ แต่เราเคยสนใจคนอื่นเท่าไหร่กัน
เรามองเห็นแต่ตัวเอง
ความเหงาของเรา
ความทุกข์ของเรา
ความเจ็บปวดของเรา
เห็นเพียงความจริงของเรา เท่าที่เราอยากเห็น
แล้วก็ขุดหลุมฝังตัวเองให้จมความเศร้าไปเรื่อยๆ
ไม่เคยมองคนอื่นเลย
ช่างเอาแต่ใจตัวเองจริงๆ
ได้เห็นความเป็นคนไม่น่ารักของตัวเรา
เจ็บปวด...
น้ำตาไหลริน เหมือนจะไม่มีวันหมด
ขอบคุณพี่เล็ก วี คุง สำหรับเสียงสะท้อนอย่างจริงใจ
และเสียงเพลงที่อ่อนโยน
ณ พลังกลุ่มแปลน กาญจนบุรี
กลางเดือน มิถุนายน
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
2 ความคิดเห็น:
ใครกันหนอที่ทำให้เธอน้ำตาไหลหลั่งริน
ความเศร้าเหงา นอนนิ่ง ณ ที่ก้นบึ้งของใจมนุษย์
ใครกันหนอที่กวนให้ตะกอนที่นอนนิ่ง กลับขึ้นมาขุ่นมัว
ความเหงาที่ดำรงอยู่
แต่มีบางอย่างกลับยิ่งตอกย้ำการดำรงอยู่ของมัน
ทั้งๆ ที่มันอาจไม่ดำรงอยู่แล้วก็เป็นได้
เอาใจช่วยนะ
ขอเหงาด้วยคน
"ทั้งๆ ที่มันอาจไม่ดำรงอยู่แล้วก็เป็นได้"
เราอาจจะเพ้ิอเจ้อ
ยึดติดกับความเหงานี้มากไปก็ได้
แต่มีคนอยู่เป็นเพื่อน ภาวะยากๆก็ทนได้ง่ายขึ้น...ว่ามั้ย?
แสดงความคิดเห็น