มาฟังกันมั้ย....

จากหน้าที่แล้ว

เห็นตัวเองว่า...
ต้องการการรับฟังอย่างมาก
ที่ๆเราจะสามารถระบายสิ่งที่อยู่ในใจได้อย่างเต็มที่
ที่ๆจะมีคนรับฟังเรา อย่างไม่เร่งเร้า ไม่ตัดสิน ไม่แนะนำ
เพี่ยงฟังอย่างลึกซึ้ง

และเราก็อยากฟัง
เพื่อนๆหลายคนรอบตัวก็อยากพูด อยากฟัง

งั้นจะรออะไร...
มาสร้า่งโอกาสกันเองมั้ย

เสนอ...
"วันฟัง"
ที่ๆเราจะพลัดกันพูด และฟังกันอย่างลึกซึ้ง
ยามบ่ายสบายๆ ที่ร้านกาแฟสักแห่ง (หรือบ้านเราก็ได้ถ้าไม่ขี้เกียจเดินทางไกล)
ใครสนใจยกมือขึ้นนนนน

การรับฟัง...ความต้องการที่แท้จริง

คืนนี้...
ทะเลาะกับพ่อ
ครั้งแรกในรอบหลายๆปี
เรา...เสียใจที่เขาไม่เคยรับฟังเรา
เขา...ไม่เคยรู้ ว่าไม่ได้ฟัง

ได้เห็นตัวเอง...
หลากหลายสถานการณ์ กับหลายกลุ่มคน
เบื้องหลังการร้องไห้ ตีโพยตีพาย โวยวาย เกรี้ยวกราด เรียกร้องความสนใจด้วยวิธีต่างๆนาๆ
ความต้องการที่แท้จริงของเรา...คือการรับฟังอย่างแท้จริง

เราต้องการคนที่ฟังเรา
โดยไม่ตัดสิน ไม่เร่งเร้า ไม่แนะนำ ไม่พูดแทรก ไม่ถาม ไม่เล่าเรื่องตัวเองแทน...
เป็นสิ่งที่เรารู้สึกขาด สิ่งที่เราโหยหา
แต่ไม่เคยได้ดั่งใจ
เพราะเราขอไม่เป็น

กลัวเขาเสียเวลา
กลัวเขารำคาญ
กลัวเขาเบื่อ
กลัวที่สุด...ว่าเขาจะรักเราน้อยลง

ยอมเป็นผู้ฟังด้านเดียว
ไม่พูด ไม่เล่า ไม่บอกเรื่องราวภายในที่เอ่อล้น
อยากได้การรับฟัง รำ่ร้องอยู่ลึกๆ
อยากให้คนรู้ อยากให้คนเข้าใจ
แต่ไม่กล้าบอกตรงๆ

ถึงได้ชื่นชอบการไปเข้าร่วมการอบรม ที่ได้พูด ได้บอกเล่า ระบายความรู้สึก
ทุกครั้งที่พูดเรื่องสายธารชีวิต เรื่องการรับฟังอย่างลึกซึ้ง
โหยหาอยู่ลึกๆภายใน

เพิ่งเข้าใจ
เพิ่งเห็นตัวเองชัดๆ

แล้วจะทำไงดี...
ร้องขอตรงนี้ก่อนได้มั้ย



ใครก็ได้...




ช่วยฟังชั้นที

To see...

To see a World in a Grain of Sand
And a Heaven in a Wild Flower,
Hold Infinity in the palm of your hand
And Eternity in an hour.

เพื่อเห็นโลกในเม็ดทราย
และสรวงสวรรค์ในดอกไม้ป่า
จงวางความเป็นอนันต์ไว้บนฝ่ามือ
และความเป็นนิรันดร์ไว้ในโมงยาม

William Blake


บทกลอนที่ติดตรึงใจ กลับมาเยือนอีกที
หลังปกหนังสือ "ควอนตัม กับ ดอกบัว"
ของขวัญจาก ศูนย์จตปญ

ขอบคุณค่ะ