มาฟังกันมั้ย....

จากหน้าที่แล้ว

เห็นตัวเองว่า...
ต้องการการรับฟังอย่างมาก
ที่ๆเราจะสามารถระบายสิ่งที่อยู่ในใจได้อย่างเต็มที่
ที่ๆจะมีคนรับฟังเรา อย่างไม่เร่งเร้า ไม่ตัดสิน ไม่แนะนำ
เพี่ยงฟังอย่างลึกซึ้ง

และเราก็อยากฟัง
เพื่อนๆหลายคนรอบตัวก็อยากพูด อยากฟัง

งั้นจะรออะไร...
มาสร้า่งโอกาสกันเองมั้ย

เสนอ...
"วันฟัง"
ที่ๆเราจะพลัดกันพูด และฟังกันอย่างลึกซึ้ง
ยามบ่ายสบายๆ ที่ร้านกาแฟสักแห่ง (หรือบ้านเราก็ได้ถ้าไม่ขี้เกียจเดินทางไกล)
ใครสนใจยกมือขึ้นนนนน

การรับฟัง...ความต้องการที่แท้จริง

คืนนี้...
ทะเลาะกับพ่อ
ครั้งแรกในรอบหลายๆปี
เรา...เสียใจที่เขาไม่เคยรับฟังเรา
เขา...ไม่เคยรู้ ว่าไม่ได้ฟัง

ได้เห็นตัวเอง...
หลากหลายสถานการณ์ กับหลายกลุ่มคน
เบื้องหลังการร้องไห้ ตีโพยตีพาย โวยวาย เกรี้ยวกราด เรียกร้องความสนใจด้วยวิธีต่างๆนาๆ
ความต้องการที่แท้จริงของเรา...คือการรับฟังอย่างแท้จริง

เราต้องการคนที่ฟังเรา
โดยไม่ตัดสิน ไม่เร่งเร้า ไม่แนะนำ ไม่พูดแทรก ไม่ถาม ไม่เล่าเรื่องตัวเองแทน...
เป็นสิ่งที่เรารู้สึกขาด สิ่งที่เราโหยหา
แต่ไม่เคยได้ดั่งใจ
เพราะเราขอไม่เป็น

กลัวเขาเสียเวลา
กลัวเขารำคาญ
กลัวเขาเบื่อ
กลัวที่สุด...ว่าเขาจะรักเราน้อยลง

ยอมเป็นผู้ฟังด้านเดียว
ไม่พูด ไม่เล่า ไม่บอกเรื่องราวภายในที่เอ่อล้น
อยากได้การรับฟัง รำ่ร้องอยู่ลึกๆ
อยากให้คนรู้ อยากให้คนเข้าใจ
แต่ไม่กล้าบอกตรงๆ

ถึงได้ชื่นชอบการไปเข้าร่วมการอบรม ที่ได้พูด ได้บอกเล่า ระบายความรู้สึก
ทุกครั้งที่พูดเรื่องสายธารชีวิต เรื่องการรับฟังอย่างลึกซึ้ง
โหยหาอยู่ลึกๆภายใน

เพิ่งเข้าใจ
เพิ่งเห็นตัวเองชัดๆ

แล้วจะทำไงดี...
ร้องขอตรงนี้ก่อนได้มั้ย



ใครก็ได้...




ช่วยฟังชั้นที

To see...

To see a World in a Grain of Sand
And a Heaven in a Wild Flower,
Hold Infinity in the palm of your hand
And Eternity in an hour.

เพื่อเห็นโลกในเม็ดทราย
และสรวงสวรรค์ในดอกไม้ป่า
จงวางความเป็นอนันต์ไว้บนฝ่ามือ
และความเป็นนิรันดร์ไว้ในโมงยาม

William Blake


บทกลอนที่ติดตรึงใจ กลับมาเยือนอีกที
หลังปกหนังสือ "ควอนตัม กับ ดอกบัว"
ของขวัญจาก ศูนย์จตปญ

ขอบคุณค่ะ

เอาแต่ใจตัวเอง

"มองหาคนข้างกาย ลองถามเขาบ้างไหม ทุกคนรู้สึกเหงาเท่าๆกัน
อยากให้โลกเห็นใจ อยากให้คนสงสาร ทุกคนก็ต้องการเหมือนๆกัน
โอ้ใครหนอใครช่างทำเธอให้ น้ำตาหล่นไหลหลั่งริน..."

นั่นสินะ
ใครกันที่ทำ...
จะมีใครนอกจากตัวเราเอง


เราเหงา ก็เพราะเราโดดเดี่ยวตัวเอง
อยากให้คนสนใจ แต่เราเคยสนใจคนอื่นเท่าไหร่กัน

เรามองเห็นแต่ตัวเอง
ความเหงาของเรา
ความทุกข์ของเรา
ความเจ็บปวดของเรา
เห็นเพียงความจริงของเรา เท่าที่เราอยากเห็น
แล้วก็ขุดหลุมฝังตัวเองให้จมความเศร้าไปเรื่อยๆ
ไม่เคยมองคนอื่นเลย
ช่างเอาแต่ใจตัวเองจริงๆ

ได้เห็นความเป็นคนไม่น่ารักของตัวเรา
เจ็บปวด...
น้ำตาไหลริน เหมือนจะไม่มีวันหมด


ขอบคุณพี่เล็ก วี คุง สำหรับเสียงสะท้อนอย่างจริงใจ
และเสียงเพลงที่อ่อนโยน
ณ พลังกลุ่มแปลน กาญจนบุรี
กลางเดือน มิถุนายน

เมื่อใจถึงใจ

ช่วงที่ผ่านมารู้สึกเหนื่อย โกรธ เป็นทุกข์
ใจว้าวุ่น ปั่นป่วน
เรื่องราวมากมายที่เคยคิดว่าทนได้ เก็บกักไว้ได้ มันทะลักออกมาจนปั่นป่วนไปหมด...
ยิ่งภาวนายิ่งป่วน...ยิ่งแย่

เมื่อคืน...ได้ฟังความทุกข์ของเพื่อนรักอย่างลึกซึ้ง ยาวนาน
รับรู้ถึงความเจ็บปวดของเพื่อน
ช่วยอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงรับรู้ และอยู่กับเขา
น่าแปลกที่ทำให้ลืมทุกข์ของเราไปเอง

เช้านี้...ตื่นมารู้สึกใจอุ่นๆ นวลๆ สงบลงได้...

การมีเพื่อนร่วมทุกข์ และรับรู้ว่าเราไม่ได้โดดเดี่ยวบนโลกใบนี้
listening/empathy therapy ใช้ได้เลยทีเดียว

ความกลัว

นั่งเฉยๆ กับเนื้อกับตัว
ความหวั่นกลัวชัดเจนขึ้น
แสดงตนให้รับรู้ ไม่หลบซ่อนอีกต่อไป
เมื่อรับรู้ และยอมรับได้
จะค่อยๆจางคลายหายไปเอง

เหมือนเป็นชีวิตสุดท้ายในจักรวาล...

วันนี้เหงา
ท่ามกลางผู้คน หมู่มิตร เสียงหัวเราะ บรยากาศสนุกสนาน

เรายังคงเหงา
เหมือนมีเราเพียงคนเดียวบนโลกแห่งนี้ ในจักรวาลนี้...

การเดินทางภายในที่ไม่สามารถบอกเล่าให้ใครรู้ได้
เพราะแม้แต่ตัวเราก็ยังไม่เข้าใจ
หรือถึงรู้แล้ว ก็ไม่สามารถสื่อสารได้
การคาดหวังให้มีคนเข้าใจเรา จึงเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้

ก็ยังคงหวัง
แต่ก็ไม่กล้าร้องขอ


คงกลัว...เหงากว่าเดิม


...อยากมีใครสักคน เคียงข้างในคืนเหน็บหนาว
แตะที่ไหล่เบาๆให้พออุ่นใจ
ไม่ต้องมีคำพูดสักคำ แค่กอดชั้นไว้...



เหงา
...
...
...